Press - Interviews

• Print

Opzwepende muziek van Electrophonics

Details

Thursday, 02 September 2004

Dagblad De Limburger , by Marcel Haerkens

Een vliegende start binnen de scene, een gestaag groeiende live reputatie en bijna louter positieve recensies in de media. Waarom zou je als veelbelovend bluesband dan plotseling het bijltje erbij neergooien? Het klinkt bizar, maar The Electrophonics was het bijna overkomen. Vorig jaar stond het gezelschap op de Southern Bluesnight in Heerlen. Een eerste hoogtepunt in hun carrière. Maar het zou het laatste optreden zijn van gitarist Micha Pudlo, die een aantal maanden eerder al had laten weten te willen stoppen.

Een geschikte vervanger vinden bleek volgens zanger/mondharpist Stephan Hermsen een stuk moeilijker dan gedacht. "We zijn serieus bezig en daarom stellen we hoge eisen waar veel gitaristen die op auditie kwamen niet aan konden voldoen. Daarnaast wilden we geen egotripper die gaat voor het hardere solowerk, maar iemand die weet te doseren en in het belang van de hele band speelt. Als we dan al iemand vonden die geschikt was, woonde die weer te ver weg of speelde in een andere groep zodat hij zijn tijd niet voor honderd procent aan The Electrophonics kon wijden. We hebben ons in die periode serieus afgevraagd of we nog wel moesten doorgaan. Aan de andere kant ging me dit zo erg aan het hart dat ik dacht: hier hebben we onze ziel en zaligheid in gestopt. het kan en mag gewoonweg niet gebeuren dat we er nu mee stoppen."

Hermsen had al eerder in bluesbandjes gespeeld, maar daar was de klad in gekomen. Zo'n jaar of drie geleden zoekt hij toch weer aansluiting bij een stel muzikanten. Vanwege zijn broodwinning als uitbater van café 't Haantje aan de Markt in Maastricht zoekt hij zijn heil bij de muzikantenvacaturebank. "Ik had te weinig tijd om achter vier, vijf man te gaan aanrennen, dus heb ik het eens op deze manier geprobeerd." Hij reageert op een advertentie van Ivo Sieben (piano), Peter Stienen (drums) en Ronald Roodbol (bas) en voornoemde Micha uit Noord-Limburg die op zoek zijn naar een zanger. "Wat mij speciaal aansprak was dat ze erbij hadden gezet dat ze zich onder anderen lieten inspireren door James Harman. Dat vind ik een imponerende man zowel qua zang als mondharmonicaspel."

Hermsen maakt een afspraak, er worden een paar nummers doorgenomen en het blijkt meteen te klikken. De band opteert voor de swingblues en de r&b uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. De combo-variant van de bigbands, voorloper van de latere Westcoast die vooral geassocieerd wordt met het zonnige klimaat van Californië. Een vriendelijker en meer gearrangeerde bluesvorm dan de grimmige Mississippi-blues-adaptaties. Hermsen: "Wat ik bijzonder vind aan deze stijl is dat er swing en rock & roll inzit. Het verschil met andere bluessoorten is dat Westcoast gespeeld wordt met meerdere instrumenten die allemaal een gelijkwaardige inbreng hebben. Het ensemblespel, ja. Geen uitgesproken solisten, maar mensen die elkaar de ruimte geven om samen heel dynamische en opzwepende muziek te maken." Na de Heerlense Bluesnight treedt de band een tijdje noodgedwongen niet op, maar de basisbezetting blijft elke dinsdagavond bij elkaar komen om te repeteren. In de persoon van Rob Verbakel wordt uiteindelijk dan toch een nieuwe, geschikte gitarist gevonden. Bij toeval loopt Hermsen hem nota bene in zijn eigen café tegen het lijf waar hij regelmatig jamsessies organiseert. Om hun stijl zo authentiek mogelijk te laten klinken worden Nick Caris (trombone) en Igor Erin (tenor sax) aangetrokken, terwijl onlangs de Belg Steven de Loose (bariton sax) de blazersectie is komen completeren. Hermsen is in zijn nopjes met deze bezetting. "Ook al is deze band op een vreemde manier tot stand gekomen, er begint inmiddels ook een hechte vriendschap to ontstaan."

Hoewel er tot nog toe voornamelijk covers gespeeld worden, werkt de groep momenteel hard aan een zelfgeschreven repertoire wat uiteindelijk moet resulteren in een cd. Ook al grijp je terug naar vroeger tijden en betoon je respect aan de pioniers, de muziek moet toch in ontwikkeling blijven, vindt Hermsen. Naar het voorbeeld vaneen bevriende groep als The Wild Specialties wil men voor een weekend een huisje in de Ardennen huren om aan het nieuwe materiaal te werken endan later een geschikte studio vinden om het professioneel op te nemen. "Ze hebben me verteld dat die omgeving inspirerend werkt en je kunt er ook een hoop kabaal maken zonder dat je anderen lastig valt. We hebben er veel zin in."