Press - Interviews

Blues uit de lage landen

Details
Friday, 01 January 2010

Back To The Roots, Nr 73, by Lambert Smits

It doesn't mean a thing if it ain't got that swing!

Je treft ze niet al te vaak aan in de lage landen, bands die de retroswing en jump hoog in het vaandel voeren en bovendien deze genres op een eigentijdse manier beoefenen. Het is bovendien geen sinecure voor deze formaties om in de massa van blues- en bluesrockbands naam te maken. Wanneer het een dergelijke band lukt om tot de beste in het genre te gaan behoren, zowel in Nederland als België, gaan daar vaak jaren van hard labeur en diverse cd's aan vooraf. Wel, laat The Electrophonics nu zo een band zijn. Wij tikten 'Boeket 21, Nederweert' in op de gps en via landelijke weggetjes belandden wij in hun repetitiekot 'Vossenhol' in het gezellige, rustige Nederweert. Vijf Phonics onthaalden ons warm...

Om de geboorte van The Electrophonics te reconstrueren, moeten we teruggaan tot het jaar 2000 en de groep Texan Tail waar Peter Stienen en Ivo Sieben regelmatig respectievelijk de drummer en toetsenist vervingen. Op een bepaald moment stopten die vervangingen en omdat beide heren met een muzikale kater bleven zitten, hielden ze The Electrophonics boven het doopvont. Aanvankelijk bestond de band uit vier leden, en in de huidige bezetting, met zeven muzikanten, spelen ze nu ruim twee jaren samen.

The Electrophonics profileerden zich als retroswing- en jumpband. Stephan Hermsen licht de reden hiervoor toe: "Wel, wij vonden de muziek leuk klinken en het heeft ook te maken met een stuk evolutie die je doormaakt. Iedereen vertrekt vanuit de muzikale bagage die hij heeft, maar spoedig realiseer je je dat er meer is dan dat waarmee je bent begonnen. Je luistert naar 'rootsmuziek' en je ontdekt veel dingen. Je probeert met blazers te werken waardoor het geheel meer kleur krijgt, en ja... het gaat zeer geleidelijk aan."

Een specifiek kenmerk van The Electrophonics is dat er naast de voor het genre onmisbare blazers ook een bluesharp aanwezig is. Wij confronteerden Stephan met het feit dat sax en trombone vaak geen perfect huwelijk vormen met de bluesharp. "Wij maken duidelijke afspraken hieromtrent. Wat kan of niet kan in een bepaald nummer, en welke de rol is van ieder instrument in een song. Soms moet de mondharmonica sfeer leggen en de tekst dragen en dan zie je ook dat de rest van de band zich zodanig aanpast dat de mondharmonica zijn ding kan doen. Als het echter de blazers zijn, die in een song voor de happy sfeer moeten zorgen, dan moeten ook zij de ruimte krijgen om dat te doen. Wij houden ook erg van interactie op het podium. Als Huub bijvoorbeeld een gitaarsolo inzet en die loopt lekker, dan durf ik wel eens naar de blazers toe te lopen om hen aan te porren daar nog een dik sausje tegenaan te gooien, zodat je een heel mooi geheel krijgt."

Dat er heel veel onderling respect is voor mekaars muzikale inbreng, beaamt iedereen volmondig. Als we het hebben over het feit dat, in tegenstelling tot The Electrophonics, andere bands hun swing en jump vaak vermengen met rock, reageert Stephan onmiddelijk: "Wij willen deze muziek zo eerlijk mogelijk spelen. Je kiest de instrumenten en gaat kijken wat er gebeurde in de jaren '40 en '50, en zo moet het voor ons klinken. Als wij aan swing denken, dan denken wij aan een complete club met blazers. Want zo is het ook met de gitaar... Huub kiest duidelijk voor het geluid van de jaren '50. Als hij een gitaar zou kiezen met meer body, zou het geheel veel meer rock klinken. Maar nogmaals, wij willen zo eerlijk mogelijk klinken. "

Dat zo eerlijk mogelijk proberen te klinken geen synoniem hoeft te zijn voor het klakkeloos kopiëren van songs uit de hoogdagen van het genre, blijkt uit het feit dat de meeste nummers van deze band van eigen makelij zijn. Stephan verduidelijkt: "Dit vind ik het mooiste om te vertellen... Meestal heb ik een tekst, met daarbij een bepaald idee en sfeer en dan beginnen we met het ritme vast te leggen. Ik ben geen drummer, maar ik heb een ritme, een bepaald tempo in mijn hoofd. Dan ga ik met Huub overleggen omdat de gitaarpartijen erg belangrijk zijn. De baslijn leg ik met gebaren uit. Ik ben een leek in muziektheorie, dus moet ik alles letterlijk met handen en voeten uitleggen... we hebben ondertussen zelfs een eigen taal ontwikkeld." Ronald vult aan: "Je komt dan de repetitieruimte binnen en er ligt een blanco blad. na tweemaal drie kwartier spelen heb je iets gecreëerd wat niemand, behalve Steph dan miscchien, in zijn hoofd had zitten. Dat is dus een heel mooi proces. Als je dan om 22 u. de repetitieruimte verlaat, denk je 'dat is best gaaf wat we hier hebben gemaakt'. Vroeger namen we dat nog snel op een cassettebandje op en kopieerden we het, zodat iedereen het mee naar huis kon nemen. Dan luisterden we en probeerden er nog iets aan toe te voegen. Sommige nummers zijn drie tot vier keer overhoop gegooid, terwijl andere in één avond klaar waren. En onder leiding van Steph lukt dat geweldig. je moet natuurlijk wel iemand hebben die de kar trekt!" Drummer Peter gaat verder: "Iedereen heeft wel zijn eigen inbreng, het is niet statisch wat Steph in het begin aangeeft. Het is een idee maar het kan nog alle kanten op."

Om op die manier te werken, moet je als muzikant een enorme background hebben. Dit gegeven stuurt ons gesprek in de richting van artiesten waar de Phonics naar opkijken. Al snel blijkt dat gitarist Huub goed voorbereid is. Hij tovert een papiertje uit zijn zak, waarop een waslijst van namen, gaande van Clarence Hollimon, Teddy Morgan, Hollywood Fats, Nick Curran, Jr. Watson tot Gatemouth Brown, Peewee Crayton en Willie Johnson bij Howlin' Wolf, om er maar enkele te noemen. Stephan daarentegen heeft het voor harpers als William Clarke, George 'Harmonica' Smith en de peetvaders van de mondharmonica.

En alhoewel wij steeds vonden dat 'Electrophonics' een naam is die bijzonder goed de sfeer van de band weergeeft, konden wij niet verklaren waarom... tot we Stephs visie hoorden: "Het is een bepaalde energie die vrijkomt als bepaalde delen in het helaal elkaar naderen of mekaar aanraken. Als je dat doortrekt naar de energie die vrijkomt als we samen op het podium staan, lijkt me die naam heel goed gekozen." Een mooier slot hadden wij zelf niet kunnen bedenken!

 

The Electrophonics: